We noemen haar Maggie. Niet dat het uitmaakt hoe we haar noemen, want ons Maggie is helaas zo doof als een kwartel. Ze heeft een eigen willetje en dat maakt het niet altijd makkelijk om met haar te communiceren. Ze reageert heel goed op de gebaren die we haar hebben geleerd, maar als ze 'geen zin' heeft om te luisteren dan draait ze dus gewoon haar hoofd weg 'ik zie je niet hoor!'. Eigenwijs, speels, af en toe een beetje stout. Dat omschrijft haar wel goed. 

Toch ligt ze graag bij me, op mijn arm, piepend en miepend als ik teveel beweeg naar haar zin. Ze vind het ook fijn als ik dan praat, misschien vind ze dat lekker aanvoelen omdat ze dan tegen mijn buik aan ligt. Hoe dan is, Maggie is een schatje met een gebruiksaanwijzing. En ik ben blij dat we in ieder geval een deel daarvan gevonden hebben.